تظاهرات اخیر در ایران با تظاهرات سال ۱۳۸۸ متفاوت است وال استريت ژورنال- ۱۹دی۱۳۹۶ – به قلم مریم رجوی
تظاهرات اخیر در ایران، یك پیام روشن داشت: رژیم آخوندها روی پایه‌های لرزانی قرار دارد و مردم ایران در مبارزه‌شان برای به‌زیر‌كشیدن آن، مصمم هستند. شعارها علیه ولایت فقیه، فراخوان به یك جمهوری واقعی داده و به‌روشنی ولی فقیه رژیم علی خامنه‌ای و رئیس جمهورش، حسن روحانی را هدف قرار دادند. تظاهرات اخیر در ایران، یك پیام روشن داشت: رژیم آخوندها روی پایه‌های لرزانی قرار دارد و مردم ایران در مبارزه‌شان برای به‌زیر‌كشیدن آن، مصمم هستند. شعارها علیه ولایت فقیه، فراخوان به یك جمهوری واقعی داده و به‌روشنی ولی فقیه رژیم علی خامنه‌ای و رئیس جمهورش، حسن روحانی را هدف قرار دادند. این باید نقطه پایانی باشد بر افسانه‌یی كه هنوز، توسط برخی دولت‌ها دنبال می‌شود، مبنی بر این كه برای مردم ایران تفاوتی بین میانه‌روها و سخت‌سران وجود دارد. این تظاهرات هم‌چنین پایه‌های استدلال‌هایی را كه یك تصویر باثبات از رژیم ارائه می‌دهند، فرو می‌ریزد.
میلیونها نفر از مردم ایران در فقر زندگی می‌كنند. با این همه، براساس گزارش‌هایی كه به شورای ملی مقاومت ایران رسیده، تهران تا یكصد میلیارد دلار صرف كشتار در سوریه كرده است. شعارهای ”مرگ بر حزب‌الله“ و ”سوریه را رها كن، فكری به حال ما كن“ به‌روشنی مخالفت مردم با عملكردهای جنگ‌افروزانه رژیم در منطقه را به‌نمایش می‌گذارد. بودجه رسمی كشور، ۲۶.۸ میلیارد دلار را به امور نظامی و امنیتی و صدور تروریسم اختصاص داده است. این میزان علاوه بر ۲۷.۵ میلیارد دلاری است كه از درآمد نهادهای تحت کنترل ولی فقیه و سپاه پاسداران، صرف مخارج نظامی می‌شود. این ارقام را با بودجه ۱۶.۳ میلیارد دلاری بهداشت كشور مقایسه كنید. این رژیم كه به طور بنیادی ضعیف و ضربه‌پذیر است، به عنوان بخشی از استراتژی‌اش برای بقا، این ارقام نجومی را صرف دخالت‌های منطقه‌یی می‌كند. منتقدین ممكن است خاطر نشان كنند كه ایران در گذشته هم با اعتراض مواجه بوده است. چه چیزی قیام كنونی را از تظاهرات ۱۳۸۸ متمایز می‌سازد؟
تظاهرات ۱۳۸۸به خاطر شكاف‌هایی بود که در رأس رژیم جرقه زده شدند. نیروی محركه تظاهرات اخیر – كه در مشهد، دومین شهر بزرگ ایران شروع شد و به‌سرعت به سراسر ایران گسترش پیدا كرد – افزایش قیمت‌ها، ویرانی اقتصادی، فساد گسترده و یک تنفر نسبت به رژیم بود. این سوء مدیریت اقتصادی، ریشه در ساختار سیاسی دارد و هر روز هم تشدید می‌شود.
به‌همین دلیل، موضوع تغییر رژیم بلافاصله ظهور پیدا كرد و به نظر می‌رسد تنها نتیجه قابل تصور باشد. یك تفاوت بزرگ دیگر: قیام ۱۳۸۸ مقدمتا توسط طبقه متوسط رو به بالا که دانشجویان در كانون آن و شهر تهران مركز آن بود، هدایت می‌شد. اما تظاهرات اخیر، طیف بسیار گسترده‌تری از مردم را در بر می‌گیرد؛ طبقه متوسط، محرومان، كارگران، دانشجویان، زنان، جوانان و تقریباَ همه جامعه در این تظاهرات نمایندگی شده است. بر همین سیاق، قیام اخیر هیچ ربطی به جناح‌ها یا گروه‌بندی‌های داخل رژیم ندارد. هیچ‌گونه توهمی در مورد اصلاحات یا تغییرات تدریجی در داخل [رژیم] وجود ندارد. یكی از شعارهای مورد علاقه در تهران این است: «اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا». این هم یك نمونه دیگر از قطعیت سرنگونی است. به قول یك ضرب‌المثل ایرانی: «دیر و زود دارد، ولی سوخت و سوز ندارد». عامل متمایز‌كننده نهایی سرعت وقایع بود. در كمتر از ۲۴ساعت، شعارهای تظاهركنندگان از نارضایتی‌های اقتصادی به نفی تمامیت رژیم تغییر یافت. حكومت غافلگیر شده است و به دست و پا افتاده است كه یك راه حل واحد پیدا كند. سپاه پاسداران روز یكشنبه علیه تظاهرات اعلام پیروزی كرد، ولی این بیش از آن كه منعكس كننده واقعیت روی زمین باشد، بیانگر امیدهای آن‌ها است. رژیم هشدارهای شدیداللحنی به مردم برای پرهیز از پیوستن به گروه پیشتاز اپوزیسیون، مجاهدین خلق، داده است.
مقامات ریز و درشت رژیم به همراه ائمه جمعه در سراسر كشور كه خط رژیم را دنبال می‌كنند، یكی بعد از دیگری مجاهدین خلق را مسئول اعتراضات معرفی كردند. سیل مواضع مقامات رژیم، وحشت آن‌ها از گسترش قیام سراسری و محبوبیت گسترش‌یابنده مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت ایران را بازتاب می‌كند. دیكتاتوری مذهبی به سركوب گسترده‌یی برای مقابله با تظاهركنندگان مبادرت كرده است. سپاه پاسداران حداقل ۵۰ تن را كشته و صدها تن را مجروح كرده است. بنا بر گزارش‌های منابع ما در داخل كشور، تا پایان روز نهم تظاهرات، حداقل ۳۰۰۰ نفر دستگیر شده بودند. گزارش‌های متعددی حاكی از آن است كه نیروهای امنیتی عملاَ به درب خانه‌های مردم مراجعه كرده و آن‌ها را از شركت در تظاهرات برحذر می‌دارند. تور سركوب تا حد ممكن گسترش یافته است.
با توجه به این سركوب وحشیانه، جامه بین المللی نباید سكوت كند. شورای امنیت ملل متحد باید اقدامات تنبیهی را علیه جنایات رژیم اتخاذ نماید. مردم و اپوزیسیون ایران برای سال‌های متمادی چنین خواستی داشته‌اند. ما نباید فراموش كنیم كه مسئولان قتل عام هولناك ۳۰هزار زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷، امروز هنوز در ایران در قدرت هستند و دارای مناصب ارشد اجرایی و قضایی بوده و درگیر كشتار تظاهركنندگان در خیابان هستند. شاید تفاوت نهایی بین تظاهرات ۱۳۸۸ و قیام اخیر این خواهد بود كه این آخری در سرنگون كردن استبداد مذهبی منفور موفق خواهد بود. مردم ایران با اشتیاق بسیار امید دارند كه چنین شود.
- برچسب‌ها:قیام ایران, مقاومت ایران
