سخنرانی مریم رجوی در مقر اروپایی ملل متحد
امروز ۱۱ روز است كه دو كامیون غذا و دارو به لیبرتی راه داده نشده است. می‌گویند اتاق عملیات بغداد باید اجازه بدهد؛ و هیچكس پاسخگو نیست.
از سازمان ملل و آمریكا می‌خواهیم حكومت عراق را وادار كنند به یادداشت تفاهمی كه خودش با سازمان ملل امضا كرده، وفادار بماند و به آن گردن بگذارد. یادآوری می‌كنم كه، بر اساس یك توافق هفت ماده‌یی كه در تاریخ ۱۶اوت ۲۰۱۲ از طرف آمریكا در رابطه با حقوق ساكنان اشرف و لیبرتی امضا شده، آمریكا در برابر مسائل انسانی مربوط به زندگی روزمره ساكنان لیبرتی، متعهد شده است. همچنین در اطلاعیه ۲۹اوت ۲۰۱۲، وزارت خارجه آمریكا، بر تعهداتش در راستای حل وفصل موضوعات انساندوستانه، مثل آب، برق، دارو و مواد غذایی، تاكید كرده است.
امروز من آمده‌ام اینجا بگویم كه در ایران، بعد از نمایش انتخابات، آمار اعدام‌ها افزایش پیدا كرده و همچنان كه دبیركل سازمان ملل اشاره كرده، حباب توهم تغییر را تركانده است. یك بار دیگر ثابت شد كه با وجود این رژیم، هیچ مدراسیونی در ایران امكان‌پذیر نیست.
و آمده‌ام بگویم كه حقوق بشر نباید قربانی مذاكرات اتمی شود. و نقض حقوق بشر توسط ملاها باید به شورای امنیت ارجاع شود تا تصمیمات لازم الاجرا در مورد آن اتخاذ گردد.
می‌خواهم این جا یاد دكتر كاظم، شهید بزرگ حقوق بشر، را در آستانه بیست و چهارمین سالگرد شهادت او به دست دیپلومات- تروریست‌های رژیم در همین ژنو، گرامی بدارم. او گفته بود كه ما تاریخ حقوق بشر را با خونمان می نویسیم. آری، تا كنون ۱۲۰هزارتن از بهترین فرزندان مردم ایران، برای رسیدن به آزادی و دموكراسی و حقوق بشر، به شهادت رسیده‌اند. همچنان كه اكنون در ادامه همان مسیر، مجاهدان در اشرف و لیبرتی، پایداری می كنند، تحت محاصره و حمله قرار می‌گیرند و به شهادت می‌رسند.
اما آن‌ها سرانجام خواهند توانست به‌عنوان پیشتازان مردم ایران، آزادی،دموكراسی، برابری و حقوق بشر را برای مردم ایران ارمغان بیاورند و در آن روز، دكتر كاظم و همه شهیدان مردم ایران، حاضر و ناظرند و مسرور از این كه خون‌های آن‌ها به نتیجه رسید.
۶۶ سال پیش، میثاق جهانی حقوق بشر در دیپاچه خود «ظهور دنیایی که در آن افراد بشر در بیان و عقیده، آزاد و از ترس و فقر، فارغ باشند» را، «بالاترین آمال بشر» اعلام كرد.
از آن پیشتر، در منشور سازمان ملل، این عبارت درخشان را می‌یابیم كه «ما، مردم ملل متحد، ایمان خود را به حقوق اساسی بشر و مقام و ارزش فرد انسانی و تساوی حقوق مرد و زن، اعلام می‌كنیم».
آرمان بشری كه گوهر مهم‌ترین میثاق‌های حقوق بشر است، چیزی است كه ما تصمیم گرفته‌ایم بهای آن را بپردازیم و امروز به این جا آمده‌ایم كه ملل متحد را به تعهداتش در رابطه با این ارزش‌ها فرابخوانیم.
در ماه‌های اخیر، همزمان با نمایش اعتدال آخوند روحانی، شمار اعدام‌ها به بالاترین ركورد خود در ربع قرن اخیر رسیده، و از شروع امسال، به حداقل ۱۷۶ نفر بالغ شده است. حداقل سه نفر از آن‌ها زندانیانی هستند كه هنگام بازداشت، كمتر از ۱۸سال داشتند. با این حال، یك مقام ارشد قوه قضاییه آخوندها، جواد لاریجانی، در ۱۳ اسفند گفته است: جهان باید از ایران به‌خاطر افزایش اعدام‌ها تجلیل كند.
از شروع ریاست روحانی، بین ۴۰ الی ۵۰ خبرنگار و روزنامه‌نگار، دستگیر شده‌‌اند و كنترل و تعقیب كاربران اینترنت، شدت یافته است. محدودیت‌های اینترنتی توسط یك كمیته ۱۳ نفره، كه ۶ نفر آن‌ها از وزرای روحانی هستند، تصمیم گرفته می‌شود.
موج سركوب زنان، به بهانه بدحجابی و روا داشتن انواع ستم و تبعیض علیه آنان، ادامه دارد.
در چنین شرایطی، سكوت و بی‌عملی جامعه جهانی و ملل متحد، چه توجیهی دارد؟ این اشتباه بزرگی است كه این‌طور تلقی شود كه سكوت و بی‌عملی در مورد شرایط حقوق بشر در ایران، می‌تواند معامله در مورد مساله هسته‌یی را تسهیل كند.
ما هشدار می‌دهیم كه هیچ كس مجاز نیست به‌خاطر مذاكرات اتمی با رژیم، حقوق بشر و آزادی و مقاومت مردم ایران را قربانی كند.
حضار محترم!
نمونه حاد، اضطراری و دائمی نقض حقوق بشر، شرایطی است كه دیكتاتوری‌های ایران و عراق علیه مجاهدان آزادی در زندان لیبرتی ایجاد كرده‌اند.
آخوندها به دلیل بحران‌زدگی عمیق و ترس از سرنگونی، حداكثر تلاش خود را برای از بین‌بردن اپوزیسیون اصلی خود متمركز كرده‌اند.
در اول سپتامبر، آخوندها توسط دولت دست‌نشانده خود در عراق، به قتل عام پنجاه و دو عضو مجاهدین در اشرف دست زدند. به دنبال آن، ما بارها نسبت به طرح رژیم برای انجام كشتار گسترده هشدار دادیم. متأسفانه این هشدارها نشنیده گرفته شد.
روز ۷دیماه، زندان لیبرتی را برای چهارمین بار موشكباران كردند. این حمله، چهار كشته و دهها مجروح بر جا گذاشت. در واقع، یك قتل‌عام برنامه‌ریزی شده در كار است. از یك طرف، دولت مالكی لیبرتی را هدف حملات موشكی كرده، از طرف دیگر، رژیم آخوندی با انواع كارشكنی‌ها مانع انتقال ساكنان لیبرتی به كشورهای دیگر می‌شود.
مگر ماده سوم میثاق جهانی حقوق‌بشر، تأكید نمی‌كند كه «هر کس حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد.»؟ پس چرا ملل متحد نسبت به پایمال شدن حق زندگی اشرفی‌ها ساكت است؟
همزمان، اذیت و آزار، و اقدامات مشكوك و تحریك‌آمیزِ مأموران نخست‌وزیری عراق در لیبرتی، تشدید شده است. آن‌ها در بازگرداندن و نصب تی‌والها كارشكنی می‌كنند، از وارد شدن سنگرهای خریداری شده توسط مجاهدان لیبرتی جلوگیری می‌كنند، مانع تردد بیماران و مترجمان آن‌ها به بیمارستان می‌شوند، اجساد شهیدان حمله ۱۰شهریور را مخفیانه دفن می‌كنند و برای ایجاد یك درگیری، زمینه‌سازی می‌كنند.
تمام این آزارها و محدودیت‌های سركوبگرانه، در گزارش‌های روزانه لیبرتی، بی‌وقفه در اختیار سازمان ملل گذاشته می‌شود. چرا ناظران ملل متحد، از این همه فشار ضدانسانی روزمره، كمترین گزارشی ارائه نمی‌كنند؟ و چرا حتی گزارش‌های غلط می‌دهند و برای كشتارهای بعدی راه را هموار می‌كنند؟ چرا سازمان ملل را با این سكوت جنایت‌آمیز، بی‌اعتبار می‌كنند؟
برای جلوگیری از وقوع یك فاجعه انسانی دیگر، از آمریكا و اتحادیه اروپا و از سازمان ملل می‌خواهم كه با احاله موضوع به شورای امنیت، برای این اقدام‌ها تلاش كنند.
ما خواستار آزادی بلادرنگ گروگان‌ها، انتقال كلیه مجاهدان لیبرتی به كشورهای اتحادیه اروپا و آمریكا، تامین الزامات مبرم امنیتی در لیبرتی در برابر حملات موشكی، از جمله بازگرداندن دیوارهای حفاظتی، استقرار ناظران ملل متحد همراه با یك تیم كلاه آبی در داخل لیبرتی هستیم.
ما خواهان دخالت آمریكا و سازمان ملل برای رفع سریع محاصره دارویی و غذایی هستیم. آمریكا و سازمان ملل در رابطه با تضمین دسترسی آزادانه مجاهدان لیبرتی به غذا و دارو، مسئولیت دارند و فروش اموال اشرف توسط نماینده قانونی ساكنان برای تأمین هزینه‌های انتقال به سایر كشورها، باید هرچه سریعتر انجام شود.
در قبال فاجعه در حال تكرار در لیبرتی، متأسفانه ملل متحد و به‌ویژه، كمیساریای عالی حقوق بشر، كاری نمی‌كنند. آیا مسئولیت خود را فراموش كرده‌اند؟ یا نمی‌خواهند واكنش دولت دست‌نشانده ملاها در عراق را برانگیزند؟
در واقع، یك راه كار عملی و مؤثر در دسترس است و آن، تحقیقاتی مستقل و شفاف است. اگر كمیساریای عالی حقوق بشر، در مورد جنایات قبلی، تحقیقات را انجام داده بود، و مسئولین آن به عدالت سپرده شده بودند، كشتار ۱۰شهریور اتفاق نمی افتاد.
اگر كمیساریا درباره كشتار ۱۰شهریور تحقیقات می كرد، دولت مالكی قادر نمی‌شد دست‌های خونین خود را پنهان كند و حتی جنایت را به خود اشرفی‌ها نسبت دهد.
در فردای كشتار اشرفی‌ها در ۸ آوریل ۲۰۱۱، خانم ناوی پیلای خواستار انجام «یك تحقیق جامع، مستقل و شفاف» شد. او حتی گفت: «همه كسانی كه مسئول استفاده افراطی از زور بودند، باید مورد پیگرد قرار گیرند». چرا درباره سه قتل عام در اشرف و چهار بار موشكباران لیبرتی، ملل متحد هیچ تحقیقی انجام نداده است؟
به آن‌ها هشدار می‌دهم كه با طفره رفتن از تحقیقات، بیش از این به دیكتاتوری‌های ایران و عراق، برای كشتار اشرفی‌ها كارت سفید ندهند.
در خاتمه، از برگزاركنندگان این اجلاس، بنیاد فرانس لیبرته، جنبش مرآپ، انجمن بین‌المللی توسعه آموزش و انجمن بین‌المللی برای حقوق بشر زنان و حزب رادیكال فرا ملی، سپاسگزاری می‌كنم و از نمایندگان سازمان‌های غیردولتی و سفرای حاضر در كنفرانس می‌خواهم كه به هر تلاش ممكن برای ترغیب ملل متحد و مجامع بین‌المللی، جهت حفاظت ساكنان لیبرتی دست بزنند.
متشكرم
- برچسب‌ها:ایران, مقاومت ایران
