سخنرانی در اجلاس بین المللی در مقر ملل متحد در ژنو
آقای رئیس، خانم‌ها، آقایان!
از فرصتی كه در اختیار من قرار داده‌اید تشكر می‌كنم. من امروز برای یک مسأله عاجل به مقر سازمان ملل آمده‌ام.
نیروهای عراقی در قتل عام ۱۰ شهریور در اشرف، ۵۲ نفر را كشتند و ۷ تن، شامل شش زن و یك مرد، را به گروگان گرفتند. آن‌ها در معرض استرداد به فاشیسم دینی حاكم بر ایران هستند؛ جایی كه با شكنجه و اعدام مواجه خواهند شد.
من آمده‌ام تا ازكمیسر عالی حقوق بشر، خانم ناوی پیلای، بخواهم كه برای نجات جان گروگان‌ها، دست به‌اقدامات ضروری و عاجل بزند.
اولین قدم، فراخوان به آزادی بلادرنگ آن‌هاست. هر روز ادامه سكوت، صرفاً تهدید را برای آن‌ها بیشتر می‌كند.
ما زمان زیادی نداریم. براساس آخرین اطلاعات موثق، كه از منابع مختلف تأیید شده است، آن‌ها اكنون در یك زندان در نزدیكی فرودگاه، در دست نیروهای تحت امر نخست وزیر عراق هستند. این اطلاعات، كه هر روز به روز شده‌اند، از سوی چندین منبع، از جمله كسانیكه گروگان‌ها را مستقیم دیده‌اند، تأیید شده است.
دولت نوری مالكی تلاش می‌كند از وضعیت آن‌ها اظهار بی‌اطلاعی كند تا زمینه را برای استرداد آن‌ها به ایران فراهم سازد. رژیم آخوندها با تمام قوا به دنبال به‌دست آوردن آن‌هاست و ملایان و نوری مالكی در حال بررسی سناریوهای مختلف برای انتقال این افراد به ایران هستند.
این گروگان‌ها افراد حفاظت شده تحت كنوانسیون چهارم و پناهجو می‌باشند كه از حفاظت بین‌المللی برخوردارند.
آمریكا به تك تك این نفرات، به‌صورت مكتوب، تضمین حفاظت داده بود و سازمان ملل و مشخصاً خانم پیلای در قبال حفاظت این نفرات مسئولند. این ۷نفر، مانند ۵۲نفری كه در اول سپتامبر كشته شدند، با موافقت مكتوب آمریكا و سازمان ملل در اشرف مانده بودند.
من هشدار می‌دهم آنچه بر سر این گروگان‌ها خواهد آمد، پیش درآمد سرنوشت ۳۰۰۰ نفر دیگر در كمپ لیبرتی است. در اینجا به آقای بانكیمون فراخوان می‌دهم كه بنابر مسئولیتش سكوت نكند و از نخست وزیر عراق بخواهد هرچه سریع‌تر گروگان‌ها را آزاد كند.
خانم‌ها و آقایان!
در فوریه گذشته من در اینجا نسبت به امنیت ساكنان اشرف و لیبرتی هشدار داده و گفتم اگر اقدامات حفاظتی لازم انجام نشود، فجایع بزرگ‌تری در پیش است. من سازمان ملل را به اقدامات فوری فراخواندم و تاكید كردم كه ادامه بی‌تفاوتی به خواسته‌های ساكنان، لاجرم به فجایع بیشتری منجر خواهد شد.
من امروز یكبار دیگر در سازمان ملل هستم؛ درحالی‌كه در ۱۰ شهریور، ساكنان اشرف، هدف یك كشتار جمعی طراحی شده بودند و قبل از آن نیز لیبرتی دو بار دیگر با موشك مورد هدف قرار گرفت كه به كشته و مجروح شدن عده‌یی منجر شد.
۵۲ تن در ۱۰ شهریور در حمله وحشیانه نیروهای عراقی به اشرف به قتل رسیدند. برخی درحالی‌كه دستهایشان از پشت بسته بود، و برخی كه در كلینیك كمپ در انتظار مداوا بودند، با تیرخلاص اعدام شدند.
ساعت‌ها فیلم با موبایل و دوربین، از هجوم نیروهای مالكی و عوامل رژیم ایران به اشرف وجود دارد. من شخصاً تلفنی با شهود صحبت كردم. دوربین‌ها از دست همان‌هایی كه دست بسته اعدام شده‌اند گرفته شده است. یكی از خواست‌های ما این‌است كه حكومت عراق، موبایل و دوربین و فیلم‌ها‌یی را كه از دست شهدا و مجروحان در اشرف ربوده است، آزاد كند و به ما برگردانده شود. این یك جنایت علیه بشریت است. و آمران و عاملان آن باید در مقابل عدالت قرار گیرند. قربانیان، افراد حفاظت شده تحت كنوانسیون چهارم ژنو، و به تصریح كمیساریای عالی پناهندگان، پناهجو و برخوردار از حفاظت‌های بین‌المللی بودند.
نیروهای عراقی ۷ تن را نیز ربودند و اكنون هیچ اطلاعی از سرنوشت گروگان‌ها در دست نیست. سازمان ملل درمقابل این گروگان‌ها مسئول است؛ هم‌چنان‌كه دولت آمریكا مسئول است. امروز آن‌ها در عراق و در معرض استرداد به فاشیسم دینی حاكم برایران و شكنجه و اعدام هستند.
من از خانم پیلای می‌خواهم كه به آزادی سریع گروگان‌ها فراخوان بدهد. و نمی‌دانم چرا تابه‌حال سكوت كرده است. من دولت‌ها را به اقدام عملی فرامی‌خوانم. و از همه سازمان‌های غیردولتی می‌خواهم برای آزادی گروگان‌ها تلاش كنند. اگر به هشدارهای قبلی توجه شده بود، دولت عراق جرأت دست زدن به چنین جنایت بزرگی را نداشت و امروز آن ۵۲ تن جان خود را از دست نداده بودند.
فرزندانی كه پدر خود را از دست داده‌اند و مادرانی كه فرزند خود را از دست داده‌اند، هم اكنون در میان ما در این سالن هستند. چه كسی پاسخگوی آن‌هاست؟ آیا نمی‌شد مانع از این جنایت علیه بشریت شد؟
حامیان مقاومت در چند كشور به‌خاطر آزادی گروگان‌ها اعتصاب غذا كرده‌اند . عده‌یی از آن‌ها در همین كنفرانس حضور دارند. من از بابت سلامتی همه شما و همه آن‌هایی كه در لیبرتی و سایر كشورها در اعتصاب غذا هستند نگرانم. سازمان ملل و دولت آمریكا مسئول سلامتی آن‌ها هستند. و باید برای آزادی گروگان‌ها و امنیت لیبرتی كار مؤثری انجام دهند.
من می‌خواهم از سازمان ملل و مشخصاً كمیسر عالی حقوق بشر سؤال كنم كه برای جلوگیری از این فاجعه، چه‌اقداماتی صورت گرفت؟ هیچكس نمی‌تواند مدعی شود كه از قبل خبر نداشت! چرا قتل عام‌های قبلی مورد تحقیق قرار نگرفت؟
از زمان تحویل حفاظت ساكنان اشرف از سوی دولت آمریكا به دولت عراق، تاكنون، در ۵ قتل‌عام و ۱۲رشته حملات پراكنده جانیان تحت امر مالكی ۱۱۲ تن از ساكنان كشته شده و ۱۳۰۴ تن مجروح شده‌اند و۱۴تن نیز بدلیل محاصره ضدانسانی پزشكی، زجركش شده‌اند.
قتل‌عام ۱۰شهریور در شرایطی صورت گرفت كه اشرف به‌طور كامل در محاصره نیروهای عراقی بود و حتی یك‌نفر امكان ورود به داخل كمپ بدون اجازه نیروهای عراقی را نداشت. این ادعا كه گویا افراد ناشناسی، بدون اطلاع نیروهای عراقی، وارد كمپ شده و این جنایت را مرتكب شده و بعد هم از آنجا خارج شده اند، توهین به شعور انسان است.
سكوت در قبال این فریب بزرگ، چه رسد به هرگونه تلاش برای مشروع كردن آن،حتی به‌عنوان یك احتمال، به‌مثابه پاك كردن خون از دستان عاملان این جنایت و همدستی با آن‌هاست. ما عاملان و آمران این حمله جنایتكارانه را معرفی كرده‌ایم و اگر یك تحقیقات بی‌طرف به‌راه بیفتد، به‌سادگی و به‌سرعت، همه حقایق را درخواهند یافت.
یك معادله بسیار روشن وجود دارد: رژیم ایران در بحرانی‌ترین وضعیت خود به‌سر می‌برد. مخاصمات داخلی‌اش، پس از نمایش انتخابات، تشدید شده است. از سرنگونی احتمالی رژیم سوریه و خیزش‌های اجتماعی داخل عراق و برهم‌خوردن تعادل علیه دولت دست‌نشانده‌اش در این كشور، به‌شدت نگران است. بنابراین، باید اپوزیسیون سازمانیافته خود را هر چه زودتر نابود كند. مالكی نیز برای بقای در قدرت، دستورات رژیم ایران را برای كشتار مجاهدین مو به مو اجرا می‌كند.
من پیش از این بارها اعلام كرده‌ام كه گزینه رژیم ایران انتقال مجاهدین به كشورهای ثالث نیست. هدف، نابودی یا تسلیم آن‌هاست. این روزها سردمداران رژیم این را به صراحت می‌گویند كه مجاهدین باید از روی كره زمین پاكسازی شوند و هر كشوری كه آن‌ها را بپذیرد، از سوی این رژیم باید طرد شود و …
همان‌طور كه می‌بینید رژیم ایران تضمین بقای خودش را در نابودی مجاهدین می‌بیند. بنابراین وظیفه ملل متحد و دولت آمریكا، كه مجاهدین را از حق قانونی و طبیعی دفاع از خود محروم كرده‌اند، در حفاظت آن‌ها بسیار سنگین است. آن‌ها از نظر حقوقی، سیاسی، اخلاقی و بین‌المللی، در مقابل هر قطره خونی كه در لیبرتی ریخته شود، تماماً مسئول هستند و به‌خاطر عدم انجام وظایفشان باید مؤاخذه شوند.
خانم‌ها، آقایان!
تراژدی این است كه این ساكنان به پیشنهاد و تضمین‌های سازمان ملل و دولت آمریكا و با توافق دولت عراق، در اشرف مانده بودند.
در توافق برای انتقال آخرین گروه‌های ساكنان از اشرف به كمپ لیبرتی مورخ ۱۶ اوت۲۰۱۲، تصریح شده است كه «یك تعداد مورد توافق، برای نظارت بر فروش اموال ساكنان، در اشرف می‌مانند».
در ۶ سپتامبر ۲۰۱۲ نماینده دبیركل در عراق رسماً و به‌طور مكتوب، به نیابت از دولت عراق، به نماینده ساكنان «ترتیبات نهایی برای انتقال ساكنان كمپ اشرف» را ارائه نمود و نوشت «دولت عراق باید حفاظت برای اموال و افراد باقیمانده در كمپ را، تا زمانی‌كه موضوع اموال به‌طور كامل حل شده باشد، فراهم نماید».
در همین روز، نماینده ویژه وزیرخارجه آمریكا در امور اشرف نوشت: «۱۰۰ نفر باقیمانده بدون هیچ محدودیت زمانی به‌عنوان حافظان اموال در اشرف باقی خواهد ماند». وی هم‌چنین به خبرگزاری فرانسه در ۳ اكتبر گفت: «هیچ محدودیت زمانی» برای صد نفر جهت ماندن در اشرف نیست. بنابراین، من امروز آمده‌ام سؤال كنم كه مسئول قتل این ۵۲ تن كه براساس تضمین‌های سازمان ملل و دولت آمریكا در اشرف ماندند كیست؟
به چهره كسانی كه عزیزانشان را از دست داده اند، نگاه كنید! پاسخ شما به آن‌ها چیست؟
از زمان امضای یادداشت تفاهم بین سازمان ملل و دولت عراق، كه بدون اطلاع ساكنان صورت گرفت، مستمراً از جانب سازمان ملل و نماینده ویژه دبیركل، به‌طور مكتوب و شفاهی، به ما تضمین داده می‌شد كه اگر ساكنان، انتقال از اشرف را بپذیرند، آن‌ها حفاظت خواهند شد. گفته می‌شد لیبرتی امن است.
نماینده ویژه به‌طور رسمی درتاریخ ۲۸ دسامبر ۲۰۱۱ ساكنان را مطلع ساخت كه در لیبرتی «سازمان ملل، مانیتورینگ ۲۴ ساعته، تا زمانی‌كه آخرین ساكن، عراق را ترك كند، خواهد داشت». این یك فریب بزرگ بود. در هیچ زمانی مانیتورینگ ۲۴ ساعته وجود نداشت.
بنابراین، سؤال این‌است كه در زمانی‌كه موشك‌ها بر روی بنگال‌های فرسوده و بدون حفاظ ساكنان، فرود می‌آمد، مانیتورهای ملل متحد كجا بودند؟
در جریان انتقال ۴۲ تن، یونامی به ما طرح مكتوب داد كه به توافق دولت عراق رسیده و از حمایت دولت آمریكا برخوردار بود. در عمل، هیچ یك از مواد آن به اجرا گذاشته نشد. اما هیچ اعتراضی نسبت به دولت عراق از سوی سازمان ملل صورت نگرفت.
تعهد داده شد كه همزمان با انتقال ۴۲ تن ساكنان باقیمانده، الزامات حفاظتی كمپ لیبرتی، از جمله تیوال‌های حفاظتی، مستقرخواهد شد. ولی بعد از دو هفته، تنها تعداد محدودی تی وال، وارد كمپ شده ولی اجازه نصب آن‌ها داده نشده است.
به ساكنان، اجازه نمی‌دهند جلیقه و كلاه‌های حفاظتی و تجهیزات پزشكی خودشان را از اشرف منتقل كنند.
سؤال این‌است كه چرا سازمان ملل، در مقابل این نقض تعهد آشكار، سكوت اختیار كرده است؟
واقعیت آن‌است كه تضمین امنیت از سوی عراق، سرابی بیش نیست. معنی واقعی امنیت توسط عراق، كشتار بیشتر است. و سؤال این‌است كه آیا سازمان ملل و دولت‌های عضو، می‌خواهند مانع یك كشتار دیگر بشوند یا نه؟
این هم روشن است كه ندیده گرفتن الزامات امنیتی ساكنان در لیبرتی، وموكول كردن آن به سرابِ بازاسكان، هیچ معنایی جز استقبال از فجایع بیشتر ندارد. با تلاش‌های همه جانبه ما و كمیساریای عالی پناهندگان، در فاصله سال‌های ۲۰۱۱ تا امروز، تنها ۲۲۱ تن به خارج از عراق منتقل شده‌اند.
اكنون زمان برداشتن قدم‌های عملی و علنی است:
۱. قبل از هر چیز، جامعه جهانی، به‌ویژه آمریكا و ملل متحد، برای آزادی گروگان‌ها اقدام كنند.
باید دولت عراق بداند كه نمی‌تواند از امتیازات گسترده رابطه با جامعه جهانی برخوردار باشد و در عین‌حال، به‌شنیع‌ترین جنایات، مانند قتل عام و آدم‌ربایی و گروگانگیری، روی بیاورد.
۲. تا زمانی كه همه ساكنان به اروپا و آمریكا منتقل شوند، تنها راه حفاظت ساكنان، استقرار تمام وقت یك تیم مانیتورینگ سازمان ملل و یك واحد كلاه آبی، در داخل لیبرتی، برای حفاظت ساكنان است.
بدون حضور یك نیروی ثالث در لیبرتی، هیچ امنیتی متصور نیست. به‌طور همزمان، ۱۷۵۰۰ تی وال باید در لیبرتی نصب شود و لوازم حفاظتی، از جمله جلیقه و كلاهخود و تجهیزات پزشكی، به لیبرتی منتقل شود.
۳. حق مالكیت ساكنان بر اموال منقول و غیرمنقولشان در اشرف، و اجازه فروش اموالشان زیر نظر سناتور توریسلی، نماینده قانونی آنان، باید تضمین شود.
۴. كمیسرعالی حقوق بشر باید مبادرت به یك تحقیقات مستقل، درباره قتل عام اشرف، در یك زمانبندی محدود بكند. این كارتضمین ممانعت از حملات بعدی است.
یكبار دیگر همه شما را به تلاش برای آزادی گروگان‌ها فرا می‌خوانم.
خیلی متشكرم.
- برچسب‌ها:نقض حقوق بشر
