سخنرانی مریم رجوی در اجلاس سازمان ملل در ژنو

حضار محترم!
به همه شما درود می‌فرستم و از برگزارکنندگان این اجلاس، سپاسگزاری می‌کنم. یاد دانیل میتران فقید به خیر. او همواره در این سالیان پشتیبان اشرفی‌ها در سطح بین‌المللی بود. بارها برای دفاع از حقوق مجاهدان اشرف به مقر ملل متحد آمد. اما بار آخر، در اکتبر ۲۰۱۱، در اجلاسی در همین ساختمان، پیام او را آقای میشل ژولی برایمان خواند که میگفت: «دوستان عزیز و نازنین اشرفی من، تدارک آینده، به‌بهای فداکاری شما به‌دست میآید. و همه باید الگویی را همواره مد‌نظر داشته باشند که شما برای ستمدیدگان ترسیم میکنید و پیام امیدی که با خونتان خطاب به بشریت مینویسید».

حالا اشرفی‌ها که تحت اجبار به زندان لیبرتی منتقل شده اند، در آنجا هدف کشتار قرار گرفتهاند. ۷نفر در اثر حمله موشکی ۲۱‌بهمن به‌شهادت رسیدند، یک‌صد نفر دیگر مجروح شدند و سه هزار‌نفر لحظه به لحظه تهدید می‌شوند.
روشن است که آخوندها در شرایط سرنگونی قرار گرفتهاند و به کشتار اعضای مقاومت احتیاج مبرم دارند. با این‌حال، به‌گواهی وقایع یکسال گذشته، اگر ملل‌متحد به وظایف خود عمل می‌کرد، این فاجعه قابل پیشگیری بود. به‌خصوص که دو روز قبل از حمله، در نامه‌یی به دبیرکل، ما اخطار کردیم که عملکرد نماینده ویژه دبیرکل در عراق، زمینه‌ساز یک قتل‌عام دیگر است.

در ۴دی ۹۰ نماینده ویژه دبیرکل در عراق، بدون اطلاع و بدون رضایت اشرفی‌ها، یادداشت تفاهمی با دولت عراق برای جابجایی آنها به امضا رساند. او یک بی‌خانمان‌سازی اجباری را به اشرفی‌ها تحمیل کرد. در قدم بعد با تحریف واقعیت‌های کمپ لیبرتی و سندسازی، این واقعیت را که آنجا فاقد استانداردهای انسان‌دوستانه و حقوق‌بشری است، پنهان کرد. هم‌چنین به دولت عراق در زندان‌سازی لیبرتی یاری رساند.
به اشرفی‌ها وعده داد که بعد از انتقال به‌سرعت به کشورهای ثالث اعزام خواهند شد؛ ولی همه اینها دروغ بود. آیا نماینده ویژه از روی غفلت یا بی‌تجربگی شکل‌گیری این قتلگاه را تسهیل می‌کرد؟
خیر، چرا که در یک سال گذشته، بیش از ده بار ما کتبا نسبت به خطر حمله و کشتار در لیبرتی، اخطار داده بودیم. ما بارها در این مورد به او گفتیم و هشدار دادیم؛ به‌عنوان نمونه:
ـ در۱۲تیر ۹۱نماینده مجاهدان اشرف، به‌نماینده ویژه دبیر‌کل نوشت: «هیچ تردیدی نیست که عدم تأمین حداقل‌های ساکنان که هیچ مشکل اجرایی و سیاسی برای دولت عراق ندارد، از نیات پلید آن برای کشتار ساکنان نشأت میگیرد و در چنین شرایطی، انتقال به لیبرتی، ساکنان را در مقابل این کشتار محتوم، آسیب‌پذیرتر می‌کند».
ـ در نامه نماینده مجاهدان اشرف به مشاور وزیر خارجه آمریکا در ۲۶تیر، گفته شده است : «بدون تأمین حداقل‌های مورد نیاز ساکنان، رفتن آنها به لیبرتی، استقبال از فاجعه‌یی است که بدون تردید، ابعاد آن فراتر از فجایعی است که تاکنون در اشرف علیه ساکنان بی‌دفاع و بی‌سلاح ایجاد شده است.».

پس مشاهده می‌کنید که همه اخطارها از قبل داده شده است. اسباب تأسف است که در این فاجعه انسانی، کمیسر عالی حقوق‌بشر نیز سکوت پیشه کرده است. هم‌چنان که در مقابل موج اعدام‌ها و شکنجه زندانیان سیاسی و سرکوب مردم ایران سکوت کرده است.
مگر خانم پیلای بعد از جنایت ۱۹فروردین ۹۰ نگفت که باید تحقیقات انجام شود؟ چرا بر انجام این تحقیقات پافشاری نکرد؟چرا او مسئول حقوق‌بشر یونامی و مشاور یونامی در باره اشرف، یعنی آقای طاهر بومدرا، را که حقایق زیادی را افشا کرده، استماع نکرد.
در مورد کمیساریای عالی پناهندگان، ما از موضع‌گیری به‌موقع کمیسر عالی که این حمله را محکوم کرد، تقدیر می‌کنیم. باید خاطرنشان کنم که این کمیساریا، به‌عنوان بالاترین مرجع ذیربط در مورد پناهندگان، مسئولیت مستقیم در قبال مجاهدان اشرف و لیبرتی دارد؛ ولی متأسفانه به انتظاراتی که از آن می‌رفت، عمل نکرده است. کمیساریا تحت فشار دولت عراق، به‌خواسته غیرقانونی آن برای جابه‌جایی اجباری ساکنان و وضعیت خراب لیبرتی تن داد.

حضار محترم!
تشتت و پاشیدگی هیأت حاکمه آخوندها و نیز تزلزل حکومت مالکی، زیر فشار قیام‌های سه ماه اخیر مردم عراق، آنها را به چنین جنایت‌هایی عمیقا نیازمند کرده است. بنابراین هر آن ممکن است حملهیی مانند ۲۱ بهمن را تکرار کنند.
از نظر حفاظتی ‌هم، زندان لیبرتی فاقد سنگر و پناهگاه است. محل‌های اسکان آن اتاقک‌هایی است با سقف و دیوارهای غیرمقاوم که به‌سرعت قابل اشتعال است. این اتاقک‌ها با فشردگی هرچه بیشتر در کنار هم چیده شده.

در نتیجه، ناامنی این کمپ، مشکلی نیست که بتوان آن را به زمان‌های آینده موکول کرد، بلکه یک خطر مبرم و اضطراری است، و یک راه‌حل فوری طلب میکند. عراق رسما اعلام کرده که نمی‌تواند جلوی حملات بیشتر را بگیرد. پس تضمین حفاظت به وسیله عراق، گزینه نیست. از طرف دیگر ۱۸ ماه بعد از درخواست‌های پناهندگی افراد، تنها ۷تن به کشور ثالث اعزام شده‌اند. حتی اگر کمیساریا سرعت کار خود را ده، بیست یا حتی پنجاه برابر افزایش دهد، بازهم این کار چند سال به‌طول می‌انجامد که به‌معنی ادامه قتلگاه کنونی است.

بنابراین دو گزینه بیشتر وجود ندارد:
یک گزینه، انتقال یکباره تمام افراد به آمریکا توسط ایالات‌متحده است. زیرا آمریکا نسبت به حفاظت و امنیت آنها بارها متعهد شده. گزینه دیگر، بازگرداندن تمام افراد به اشرف است تا اعزامشان به کشور ثالث، از همان اشرف صورت گیرد.
اشرف به‌طور نسبی از امنیت برخوردار است؛ زیرا: مساحتش نزدیک به ۸۰ برابر لیبرتی است،
از پناهگاه و سنگر و ساختمان‌های محکم برخوردار است، و برطبق تجربه ربع قرن گذشته، کمترین آسیب‌پذیری را در برابر ۲۱رشته حمله موشکی و بمباران داشته است.

در ۲۹فروردین ۸۰ ، رژیم ایران ۱۰۰۰موشک، از جمله موشک کشتار‌جمعی اسکاد ، به مجاهدین در عراق شلیک کرد. در آبان۷۳و تیر۷۸ با موشک‌های اسکاد ، اشرف را هدف قرار داد. همچنین در چند‌ رشته بمباران در فروردین سال ۷۱، خرداد ۷۲و شهریور ۷۶، تنها یک نفر کشته شد. در چنین شرایطی کمیساریا تنها مرجع ذیصلاح بین‌المللی است که باید سریعا مسئولیت کامل ساکنان لیبرتی و اشرف را بعنوان پناهنده بدست بگیرد.

کمیساریا باید رسما خواستار بازگشت آنان به اشرف شود، مسئولیت این ابتکار را به‌دست بگیرد و با همه دولت‌های ذیربط و سازمان‌ملل برای محقق‌کردن این ضرورت امنیتی، وارد گفتگو شود.
حفاظت بین‌المللی که کمیساریای عالی پناهندگان باید و می‌تواند در اختیار ساکنان قرار دهد، حل مساله بازگشت به اشرف، و اعزام به کشورهای ثالث از آنجاست؛ هم‌چنین به‌رسمیت شناختن پناهندگی یکپارچه و جمعی مجاهدان، به عنوان قدم هایی درمقابل اقدامات سرکوبگرانه دولت عراق.

حضار محترم!
آخوندها در جنگ برای بود و نبود رژیمشان، به هر جنایتی دست می‌زنند. همین روزها در سراسر ایران، پی در پی در حال اعدام جمعی زندانیان هستند. شکنجه و تجاوز علیه زندانیان یا زجرکش‌کردن آنان، بی وقفه ادامه دارد. دستگیری و سانسور و انواع کنترل‌ها بیداد می‌کند.آخوندهای حاکم می‌خواهند سازمان ملل و نهادهای آن را در سکوت و بیعملی، نسبت به این جنگ وحشیانه ببینند. ما و مردم و مقاومتمان ـ کما این‌که مردم منطقه، از سوریه و عراق تا افغانستان ـ ملل متحد را به نگاهبانی از حقوق‌بشر و حقوق پناهندگان و ایستادگی در برابر فاشیسم دینی و جبهه اهریمنی جنایت علیه بشریت، فرا میخوانیم.
از همه شما متشکرم.