هرگز رویاهایتان را رها نکنید، هرگز!

۲۴‌آبان سالروز درگذشت فرانسوا اریتیه، دانشمند مردم شناس فرانسوی و دوست مقاومت ایران است. مریم رجوی در فقدان او نوشت:
«فرانسوا اریتیه دیگر در میان ما نیست اما شعله‌های اندیشه ژرف او فروزان خواهد ماند و از یاد نمی‌بریم که گفت: برای انسان هیچ‌گاه آزادی واقعی بدون برابری کامل بین دو جنس وجود نخواهد داشت و گفت:‌ سختی راه نباید باعث انفعال ما بشود. … بلکه باید همگی، از مرد و زن، تلاش‌هایمان را متمرکز کنیم تا روزی این الگوی سلطه‌جویی مردانه را که از ابتدا روی نابرابری پایه‌ریزی‌شده در تمام جهان از بین ببریم».

فرانسوا اریتیه هم‌چنین تقریضی زیبا بر کتاب زنان علیه بنیادگرایی به قلم مریم رجوی به زبان فرانسه نوشته است.
خانم اریتیه در اسفند سال ۱۳۹۴، پیامی ویدئویی خطاب به کنفرانس تعهد برای برابری- زنان متحد علیه بنیادگرایی اسلام فرستاد که در آن گفته بود:‌

«پیام من خیلی ساده است. این‌که زنان از موقعیت برابر با مردان برخوردار باشند و با همان احترامی که با مردان برخورد می‌شود با آن‌ها هم برخورد شود، بسیار مشروع است. اما بدون مبارزه نمی‌توان به این امر دسترسی پیدا کرد. رسیدن به این هدف، بدون جنگیدن عملی نیست، بدون مایه‌گذاری امکان‌پذیر نیست. و به ‌همین خاطر است که تعلیم و تربیت فوق‌العاده مهم است.
هم‌چنین به‌دست‌ گرفتن رهبری، در هر جا که امکان‌پذیر باشد، مهم است و به‌همین خاطر است که شخصا بسیار شیفته کاری هستم که توسط خانم مریم رجوی انجام شده است. چرا که خیلی زود نسبت به کیفیت مبارزه او و صداقت تعهداتش اشراف پیدا کردم چه در زمینه جدایی دین از دولت و چه در زمینه تعهدش برای زنان و جاهایی که وی نوآوری کرده است.
فکر می‌کنم این یک موضوع اساسی است که اگرچه مربوط به محیط خاصی است، ولی می‌تواند یک الگو برای دیگران باشد. چرا که او (مریم رجوی) انتخاب کرد که برای اعمال رهبری سیاسی، مسئولیت را به زنان بسپارد در حالی‌که این کارها سنتاً در دست مردان بود. و زنان فقط دستیارانی ساده یا سکرتر بودند.
او تصمیم گرفت که این اوضاع را به‌هم بزند. نمی‌گویم که این همه جا امکان‌پذیر است. مثلا در همه شرکت‌ها یا در همه کشورها، ولی یک الگو است. و اگر عمل کند و قاعدتاً که باید عمل کند و هیچ دلیلی وجود ندارد که زنان بی‌صلاحیت باشند، و اگر پاسخ بگیرد، الگویی برای کل بشریت خواهد شد.
این به مثابه پیامی به زنان است که:
به یک واکنش غیرطبیعی که از کودکی به آن‌ها تحمیل شده و می‌گوید: «من هیچ‌وقت نخواهم توانست، این حیطه مردان است و باید به‌دست آن‌ها سپرد»، تن ندهند. باید قبول کنند که جسورانه دل به دریا بزنند. این جسارت را به زنان امروز توصیه می‌کنم.
در مورد زنان لیبرتی، خیلی برایم سخت است که به‌جای آن‌ها صبحت کنم و برای آن‌ها پیامی بدهم. چرا که وقتی آدم راحت در آپارتمان پاریسی خود نشسته است و به‌دور از جنگ‌ها و نبردها و به‌دور از مشکلات روزمره زندگی است، تقریبا مغرورانه خواهد بود که آدم بخواهد به آن‌ها چیزی بگوید، چرا که در واقع باید به آن‌ها گوش داد و از آن‌ها الگو برداری کرد. شاید یک چیز بتوانم اضافه کنم که خیلی به آن اعتقاد دارم و آن افتخار است یعنی نه تنها لازم است که آن‌ها از جسارت برخوردار باشند که برخوردار هستند، بلکه همواره به آن‌چه هستند باید افتخار کنند و آن را با قدرت بشناسانند و ابراز کنند از جمله به رخ شکنجه‌گرانشان بکشند.
به دختران جوان امروز، به دختران جوان و زنان جوان ـ البته نمی‌گویم که برای دیگران وقتش گذشته است، آن‌ها هم کماکان می‌توانند مبارزه کنند ـ ولی به دختران جوان که پر از امید هستند و دنبال نه یک زندگی رویایی، بلکه دنبال زندگی‌یی هستند که رویای آن را دارند ـ و این دو دقیقاً یک چیز نیست ـ به آن‌ها می‌گویم که هرگز رویاهای‌تان را رها نکنید، هرگز».