مصاحبه روزنامه ایل مساجرو

رجوی و استراتژی مقاومت ایـران

ایل مساجرو – ۴ مرداد ۱۳۸۷
در چشمانی شفاف و روشن که نه از جنگ حرف می‌زند و نه از رنج و نه از بیم کشته‌شدن، در هر لحظه ذهن آدمی را به ایران باستان و قدیم می‌برد، با این تفاوت که مریم رجوی با وجود دوری از خاکش، در دست‌های خود گنجی فشرده ‌شده دارد و اعتقاد کامل دارد که تنها نیست. در ایرانی که انسان را تحت نام خدا به بند می‌کشند.
رئیس‌جمهور شورای ملی مقاومت ایران (پارلمان در تبعید که در پاریس در فعالیت است) همراه با ملتی که هم به او ایمان دارد و هم منتظر او می‌باشد، به‌طرف جهان در حرکت است. این ملت حرکتش رو به آینده است، چرا که ملتی است جوان که میانگین سن آن‌ها ۲۶سال است و به‌خاطر نیروی انبوه زنان که فقط به‌خاطر زن بودن یا پیدا‌‌ بودن مقداری از موها یا به‌خاطر خواندن آواز یا رقصیدن و حتی تنهایی قدم‌زدن، مورد اذیت و پیگیری قرار می‌گیرند…

مریم، مبارز خستگی‌ناپذیر طوری از آینده ایران صحبت می‌کند که انگار در ایران است و زنان به‌طور آزاد زندگی می‌کنند. مثل آبی که کوهستان را می‌شکافد از یک پارلمان در تبعید که اکثر اعضای آن را زنان تشکیل می‌دهند، حرف می‌زند. در حالی‌که مریم رجوی از رم تشکر می‌کند پارلمان ایتالیا از او حمایت می‌کند و این مهم تداعی‌کننده این است که چرا تعداد قلیلی در جامعه، زنان را در بند خود نگاه می‌دارند. امروز دیکتاتوری در ایران حتی آزادی اندیشه را هدف قرار داده و مریم رجوی این دیدگاه را فاشیسم مذهبی می‌نامد.

آذر نفیسی: «رژیم اختناق را در جامعه سازماندهی کرده، زنان را به‌بند کشیده و با این کار مردان را نیز به فقر و غم سوق داده، رژیم تفکری را در مردان جا انداخته که باید از زنان وحشت داشت، چرا که زنان نماد و سمبل بدی می‌باشند و به‌همین دلیل مردان را به عنوان سربازانی که باید زنان را در زندان نگاه دارند می‌انگارد».

چرا روسری دارید خانم رجوی؟

ـ به‌خاطر این که من یک زن مسلمانم و اعتقاد دارم که هرکس باید هر‌طور که می‌خواهد پوشش داشته باشد. تحمیل هر‌گونه پوشش از نظر اسلام محکوم است.
در دو کلمه مانند شن در دشتهای استان ونتو خیلی مصمم با مقداری جدیت گفت که می‌خواهم مسلمان باشم و نشان داد که اسلام دین آزادی و احترام به حقوق‌بشر است. من به او نگاه می‌کنم و به دوران جوانی او می‌روم، به دورانی که او یک دختر از طبقه بورژوازی تهران بوده و به دورانی که او فارغ‌التحصیل رشته مهندسی شد و به زمانی که علیه رژیم شاه مبارزه می‌کرد. خواهر او توسط شاه کشته می‌شود و بعد مبارزه او علیه آیت‌الله‌ها، خواهر دیگر او را که حامله نیز بود بعد از شکنجه‌های بسیار می‌کشند. داستان انقلاب ایران، داستان انقلابی شکست‌خورده بود، سمبل یک افسوس بزرگ است، چرا که بعد از خلاصی از حکومت پادشاهی که توسط آمریکا حمایت می‌شد، یک دیکتاتوری دیگر شروع شد. جوانانی که دموکراسی و آزادی را جستجو می‌کردند امروز علیه قدرت مذهبی قد علم کرده‌اند و مخالف ۸‌سال جنگ با عراق می‌باشند.

خانم رجوی آیا جامعه ایران هنوز این توان را دارد که برای انقلاب دیگری خیز بردارد؟

مجدداً با نگاهی عمیق و با ایمان کامل و در عین‌حال رو‌به آینده می‌گوید:
این خود رژیم است که می‌گوید ۹۰درصد از مردم ایران مخالف آیت‌الله‌ها می‌باشند. مریم رجوی این احساس را دارد که تغییری در حال شکل‌گرفتن است. بعد از این‌که انگلستان چوب را از لای چرخ‌ها برداشت می‌بینیم که فرانسه، بلژیک و ایتالیا نیز این خیز را برداشته‌اند تا نام مجاهدین خلق ایران را از لیست تروریستی حذف کنند. قرار‌دادن مقاومت ایران در یک حصار نتیجه یک برداشت غلط بود، چرا که آنان نمی‌خواستند با یک کشور بزرگ در منطقه خاورمیانه دربیفتند (یک نماینده فرانسوی گفت که سیاست فرانسه بوی نفت می‌دهد).
بر همین اساس این‌طور محاسبه می‌کنند که با تهدید و محاصره می‌شود رژیم ایران را از اتم و موشک‌هایی که رو به اسرائیل هدف‌گیری شده بر‌حذر داشت. پس صورت مسأله را این‌طور چیدند که فقط دو راه است یا مماشات یا جنگ. مریم رجوی می‌گوید این یک دروغ است. این تنها باری است که مقداری صدایش بلند می‌شود. راه‌حل سومی هم هست که عملی هم می‌باشد. تغییر دموکراتیک به دست مردم و مقاومت ایران. یک زن با صورتی شیرین که رنج شکنجه و درد ۱۲۰هزار کشته را که جرم‌شان مخالفت با رژیم بوده، با خود حمل می‌کند ولی به‌نظر می‌رسد که از دیدار و برخورد با دنیای غرب خوشوقت است. غربی که روزهای زوج حاکمان تهران را تهدید می‌کند و روزهای فرد آن‌ها را با تشریفات سیاسی و دیپلوماسی همراهی می‌کند.
مریم نسبت به کشورهایی که به‌دلیل ضعف و تظاهر با احمدی‌نژاد رابطه دارند احساس یک نوع ترحم دارد، چرا که این همان دموکراسی ضعیفی است که اروپایی‌ها با هیتلر پیشه کرده بودند.
تهدید رژیم ایران فقط به ما برنمی‌گردد بلکه به تمامی دنیا بر می‌گردد. از آن جوانی که در تهران حکومت می‌کند و با آن ریشی که دارد و می‌خواهد وانمود کند فارغ‌التحصیلی با نمره بالا هم هست، هیچ‌وقت ‌به‌عنوان رئیس‌جمهور ایران اسم نمی‌برد، فقط می‌گوید رئیس‌ ملاها…
برای مریم مبارز و خستگی‌ناپذیر، ایران واقعی یک رویا می‌باشد که هنوز در راه است.