کنفرانس پاریس ـ پیروزی عدالت ـ اثبات حقانیت مقاومت ایران

خانم‌ها آقایان
دوستان عزیز
سرانجام عدالت بر سیاست مماشات و معامله پیروز شد و قاضی تحقیق قرار منع تعقیب در رابطه با اتهام تروریسم را صادر کرد.
بدین ترتیب یکبار دیگر حقانیت مقاومت مردم ایران برای آزادی به اثبات رسید.
پس از ده سال، امروز دستگاه قضایی فرانسه نه تنها اذعان می‌کند که بر حسب تحقیقات اتهام تروریسم باطل است، بلکه اذعان دارد که از ابتدا نیز هیچ مبنایی برای این اتهام وجود نداشته است.
همین‌جا از تمامی وکلا به‌ویژه آقایان لکلرک، بوردون، بودوئن، لوی، استازی، دارتویل، سر، شامپوتیه، موکارزل، خانم باره و سایرین به‌خاطر تلاشهایشان بی‌نهایت تشکر می‌کنم.

دستگاه قضایی فرانسه اذعان می‌کند که این اتهام صرفا متکی بر نام‌گذاری تروریستی سازمان مجاهدین در لیست سیاه اروپا بوده است. جالب است که بعداً تلاش کردند با همین پرونده ادامه نام‌گذاری مجاهدین در این لیست را توجیه کنند که شکست خوردند!
وانگهی همه می‌دانند که نام‌گذاری تروریستی به‌ درخواست رژیم آخوندها صورت گرفته بود. به‌علاوه، بی‌پایه بودن این اتهام در دادگاه اروپا هم باثبات رسید. ما از ابتدا گفتیم که این پرونده خالی است و تنها هدف آن برآورده ساختن درخواست رژیم آخوندی برای نابود کردن مقاومت ایران بوده است.

اکنون این حکم یک شکست کامل برای همه آن‌هاست. واقعیت این است که مقاومت ایران برحق است و ریشه در اعماق جامعه ایران دارد. آن‌ها اتهامات زیادی زدند و فشارهای بسیاری به مقاومت ایران وارد کردند.حتی تحت عنوان «کنترل قضایی» ما را از دیدار و حرف زدن با یکدیگر منع کردند.

ولی ما دست برنداشتیم و بر حقوقمان پافشاری نمودیم و دراین مسیر از حمایت گسترده‌یی در بین مدافعان حقوق‌بشر، شخصیت‌های سیاسی و افکار عمومی برخوردار شدیم.
از جمله از حمایت خانم میتران، که در فردای یورش وحشیانه ۱۷ژوئن ۲۰۰۳در دفتر شورای ملی مقاومت حضور یافت و گفت در دوران مقاومت فرانسه نیز یک زمان خود او و فرانسوا میتران را متهم به تروریسم می‌کردند.
حالا، کسانی که در تهران قول حمله به دفتر شورای ملی مقاومت در اورسورآز را دادند، باید امروز پاسخ بدهند.
ژان لویی بروگیر که دستور قضایی یورش وحشیانه ۱۷ژوئن ۲۰۰۳ را صادر کرد باید پاسخ بدهد که چرا قضاییه فرانسه را برای خشنودی ملاها مورد سوء‌استفاده قرار داد.

کسانی‌که برای سرپوش گذاشتن بر معامله با رژیم آخوندی می‌خواستند که به بهانه تهدید باصطلاح عاجل تروریسم سریع عمل کنند، باید پاسخ بدهند، تهدید تروریسم چه شد؟ مبنای این دعاوی جز رژیم آخوندی چه کسی بود؟
کسانی‌که برای توجیه همکاری با آخوندها، مقاومت ایران را هدف رگبار اتهامات می‌کردند، باید امروز به مردم ایران و به مردم فرانسه پاسخ بدهند. چرا برای خدمت به رژیم ایران سیاست شیطان سازی اپوزیسیون دمکراتیک را در پیش گرفتند؟
من آن‌ها را به همکاری با استبداد مذهبی در سرکوب مقاومت مردم ایران متهم می کنم.
من آن‌ها را به قربانی کردن ارزشها و حیثیت فرانسه متهم میکنم.
و من متهم می‌کنم همه کسانی را که درمقابل این بی‌عدالتی سکوت کردند.
شاید آن‌ها هیچ‌گاه به‌خاطر اعمالشان در یک دادگاه مورد قضاوت قرار نگیرند. ولی دادگاه وجدان‌های انسانی و دادگاه افکار عمومی مردم فرانسه هم اکنون تشکیل شده و داوری می‌کند.
امروز، آن‌ها در مقابل این دادگاه باید پاسخگو باشند.
چطور می‌خواهند از همکاری با یک رژیم سرکوبگر دفاع کنند؟
چطور می‌خواهند از سرکوب یک مقاومت مشروع دفاع کنند که چیزی جز آزادی بیان و آزادی انتخابات نخواسته است و می‌گوید حاکمیت از آنِ مردم و رأی مردم است.
مقاومتی که جرمش فقط و فقط این است که میگوید دیکتاتوری، نه!
نه به خمینی، نه به خامنه ای و احمدی نژاد
هم‌چنان‌که امروز مردم لیبی می‌گویند نه به قذافی.
مقاومت ما از روز نخست از جانب یک خلق تحت ستم می‌گوید که نمی‌تواند اصل ولایت فقیه، یعنی اصل حاکمیت آخوندها به‌جای حاکمیت مردم را بپذیرد.

اصل ولایت فقیه یعنی حاکمیت از آن آخوندهایی که خود را نمایندگان خدا روی زمین معرفی می‌کنند.
مگر ما چه گفته‌ایم؟ آزادی، برابری و عدالت.فقط همین…
متاسفانه میلیونها یورو مالیات مالیات دهندگان فرانسوی در این پرونده در خدمت آخوندها هزینه شد.
این علاوه بر دارایی‌های شخصی، پاسپورت‌ها و اوراق هویت، کامپیوترها، خودروها و پول‌های صندوق مقاومت بود که ضبط شد؛ در‌ حالیکه جز آزادی مردمش چیزی نمی‌خواست.

مهمتر از همه این‌ها، جان‌هایی است که از دست رفت و کسانی که اخراج و تبعید شدند.
عوامل وزارت اطلاعات به‌عنوان شهود مورد استماع قرار گرفتند و آخوندها اطلاعات غلط وارد این پرونده کردند..
به این دلیل است که بازپرسی ها در قرن بیست‌و‌یکم به جلسات تفتیش عقاید تبدیل شده بود.
با همین برچسب و پرونده‌سازی تروریستی است که آخوندها در تهران خانواده مجاهدان اشرف را اعدام می‌کنند. کما این که علی صارمی، جعفرکاظمی و محمد حاج‌آقایی در ماه‌های گذشته اعدام کردند. هم‌چنان که از درمان زندانیان مبتلا به سرطان ممانعت می‌کنند تا زجرکش شوند؛ مانند محسن دگمه‌چی زندانی سیاسی با ۷سال سابقه زندان که در ماه فروردین درگذشت.
با همین برچسب است که مالکی در عراق درحمله ۱۹ فروردین به اشرف و ساکنان بی‌دفاعش، ۲۲تن را زیر چرخ‌های زرهی له کرد، ۳۵نفر را به شهادت رساند و ۲۲۵نفر را با نشانه گیری دقیق هدف تیر مستقیم قرار داد.
هم‌چنان‌که در اسناد ویکی لیکس فاش شد مالکی از دو سال پیش در مارس ۲۰۰۹به خواست آخوندها در صدد بود آمریکایی‌ها را قانع به جابه‌جایی ساکنان اشرف در داخل عراق بکند. آیا این مقدمه یک کشتار جمعی دیگر و یک قتل‌عام دیگر است؟
امروز خواست مشخص من از پرزیدنت سارکوزی که ابتکار عمل در لیبی را بدست گرفت فقط یک چیز است؛ یک خواست بسیار ساده و روشن و عملی.
البته فکر نکنید درخواست بمباران هدف‌های مشخصی را دارم. یا فکر نکنید درخواست پول یا سلاح داریم
نه! من فقط درخواست به‌دست گرفتن ابتکار عملی در چارچوب انسانی و حقوق‌بشر برای حفاظت از ساکنان بی‌دفاع اشرف را دارم.
کافیست رئیس جمهور فرانسه این درخواست انسانی و قانونی را نزد ملل متحد و در شورای امنیت مطرح کند.
من خواستار توقف کشتار و خونریزی و متوقف کردن سرکوب مجاهدان اشرف هستم؛ یعنی کسانی که از همین برچسب تروریستی و همین پرونده سازی‌ها رنج بسیار برده‌اند.
فرانسه قطعاً این توانمندی و ظرفیت را دارد که در چارچوب حقوق‌بشر و حقوق‌بشر انسان‌دوستانه طبق راه حل پارلمان اروپا که در روز ۱۹اردیبهشت از سوی استراون استیونسون در استراسبورگ اعلام شد و برای رئیس‌جمهور فرانسه هم فرستاده شده است، دفاع کند.
حزب سوسیالیست شنبه گذشته ۱۷اردیبهشت، موضع انسانی تحسین انگیز خود را اعلام کرد و من از این موضع‌گیری قدردانی می‌کنم.
از این پیش‌تر، اکثریت مجلس ملی و سنای فرانسه و نیز ۵۰۰۰شهردار مواضع درخشان و بیاد ماندنی خود را اعلام کرده‌اند.
اجازه بدهید با احترام از آبه پیر مدافع بزرگ اشرف یاد کرده به او درود بفرستم.
با سپاس از مردم و شخصیت‌ها و احزاب و مجلس ملی و سنای فرانسه، از دولت فرانسه اقدام عاجل در چارچوب انسانی برای حفاظت از جان رزمندگان آزادی ایران در اشرف را خواستارم.
فکر می‌کنم مردم ایران هم این را می‌خواهند که فرانسه با آن‌ها باشد و نه با آخوندهای خونریز. اکنون زمان عمل کردن است. نمی‌خواهیم در گذشته بمانیم بلکه می‌خواهیم آینده را بسازیم.