پیام مریم رجوی به‌مناسبات درگذشت اسقف ژاک گایو

ژاک گایو برادری برای ما و مردم تحت ستم ما بود

اسقف ژاک گایو کشیش برجسته فرانسوی روز چهارشنبه ۲۳ فروردین در پی سرطان لوزالمعده در سن ۸۷ سالگی درگذشت.
اسقف گایو به‌عنوان یک کشیش معترض و مترقی و سرشناس در فرانسه شناخته شده بود. او مدت ۱۳ سال اسقف شهر اورو در فرانسه بود. بعد از آن به‌خاطر مواضع مترقی‌اش اسقف پارتنیا شد که مکانی در آفریقا است او مکان جدید خود را تبدیل به کلیسایی برای محرومان و بی‌خانمان‌ها کرد. از این رو تبدیل به یک چهره محبوب در میان مردم شد. اسقف ژاک گایو از حافظان و حامیان وفادار مقاومت ایران بود.
برای من و مقاومت ایران او مانند یک برادر دلسوز در دوران سختی‌ها بود و از اولین نفراتی بود که در کنار ما قرار می‌گرفت و با لبخند همیشگی و نگاه ژرف و عمیق خود و سخنانش که همیشه کوتاه اما پرمعنی بود به همه تسلی می‌داد.

او سمبل برادری مذاهب و ارزش‌های انسانی به معنی عملی کلمه بود. اعتقاد عمیق او به مسئولیت انسان در برابر هستی، او را تبدیل به یک مقاوم و شورشگر در برابر بی‌عدالتی کرده بود و در همین رابطه در جبهه جویندگان عدالت که مقاومت ایران نیز افتخار عضویت در آن را دارد، قرار داشت.
در یکی از نامه‌هایش به من از یقینش به پیروزی مردم ایران نوشت که «هنوز نبردهایی باقیست ولی امید پابرجاست».

ژاک گایو بعد از آبه پیر از محبوب‌ترین کشیشان فرانسه بود و هم‌چون آبه پیر حمایت و حفاظت از اعضای مقاومت ایران و دفاع از مجاهدین و مقاومت ایران را رسالت خود می‌دانست.
وی متولد ۱۱ سپتامبر ۱۹۳۵ در ستن دیزیه فرانسه بود. او فارغ‌التحصیل رشته خداشناسی بود و در مارس ۱۹۶۱ کشیش شد.
ژاک گایو در سال ۱۳۶۶، وقتی که دولت فرانسه در معامله با دیکتاتوری آخوندها به‌طور غیرقانونی پناهندگان سیاسی ایرانی را به گابن اخراج کرد، یکی از اولین صداهایی بود که در کنار دانیل میتران بر بالین ایرانیانی که در اعتراض به این عمل و برای بازگشت تبعیدیان دست به اعتصاب غذا زده بودند، در مقر کمیساریای عالی پناهندگان حضور پیدا کرد.
این دوستی با مقاومت ایران هرگز قطع نشد. وقتی در ۱۷ ژوئن ۲۰۰۳ بار دیگر دولت وقت فرانسه در همدستی با رژیم آخوندها دست به دستگیری پناهندگان ایرانی و اعضای شورای ملی مقاومت ایران زد،‌ اسقف گایو بار دیگر از اولین کسانی بود که به اور‌سور‌اواز آمد و از مقاومت ایران دفاع کرد.
او سپس در جریان حفاظت از اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران در شهر اشرف و در کمپ لیبرتی در عراق که هدف حملات پی در پی نیروهای رژیم آخوندها و مزدوران عراقی‌اش قرار گرفته بودند، به فعالیت و افشاگری پرداخت.
او در کارزار قضایی و سیاسی خروج مجاهدین خلق از لیست سیاه اروپا بسیار فعال بود.

در سال ۲۰۱۵ پس از سفر به واتیکان و دیدار شخصی با پاپ فرانسیس، یک پیام ویدئویی به‌مناسبات پنجاهمین سال تأسیس سازمان مجاهدین خلق ایران پر کرد او در این پیام از جمله گفته بود:‌ «دوستان من برای این سالگرد مناسبت طلایی مقاومت ایران پیامی دارم که به آن دلبسته‌ام:‌ تا آخرش بایستید. می‌دانید که وقتی وارد مقاومت می‌شوید،‌ آن‌چه که چشمگیر است ماندگاری در آن است. وقتی که بعد از ۵۰ سال من ایرانیانی را می‌بینم که کماکان مقاومت می‌کنند این فوق‌العاده است!»
او در این پیام گفت: «به‌رغم همه مشکلات من امید دارم که مقاومت پیروز شود حتی اگر من آن روز را نبینم. کسانی خواهند بود که آن را ببینند.»
او به‌شدت نسبت به مواضع قدرتمندان و به‌خصوص سکوت رسانه‌ها در مورد جنایات رژیم و تلاش‌های مقاومت ایران خشمگین بود.

در رابطه با قتل عام ۶۷ در مراسمی در سال ۱۳۹۷ ‌گفت:‌ «این قتل عام بی‌رحمانه هزاران جوان زندانی سیاسی یک جنایت علیه بشریت است که در تاریخ ثبت می‌شود. چنین تراژدی نمی‌تواند مخفی بماند و نمی‌تواند دادرسی نشود.». او اضافه ‌کرد:‌ «آن‌هایی که مسئول کشتار این همه شهید هستند و هم‌چنین کشتار اشرفی‌ها، بی‌شک فراموش کرده‌اند که شهدا بذرهای زندگی هستند، بذرهای شورش، فراموش کرده‌اند که مرگ آن‌ها بی‌ثمر نخواهد بود. امروز ما از نور این شهدا شجاعت می‌گیریم و مبارزه را ادامه می‌دهیم.»
در ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۶ در دیداری که با او داشتم، اظهارات پاپ فرانسوا و مفتی الازهر در قاهره در مورد همبستگی بین مسلمانان و مسیحیان که پیروان مذاهب مختلف را به همبستگی علیه افراط‌گرایی و تروریسم فراخواندند، ‌تبریک گفتم، اسف گایو گفت « اسلام دین برادری است». او دیدگاه مجاهدین را به عنوان «یک اسلام بردبار و دموکراتیک که با آن‌چه افراط‌گرایان تحت عنوان اسلام ترویج می‌کنند فرق دارد» را درک می‌کرد. و می‌گفت « فکر می‌کنم که ایران آزاد رها شده از چنگ بنیادگرایان مذهبی نقشی تعیین‌کننده در پایان دادن به افراط‌گرایی مذهبی و ترویج صلح و برادری در منطقه و جهان خواهد داشت.»

وی که عاشق مجاهدین خلق بود و سالیان از آن‌ها دفاع کرده بود، سرانجام در مهرماه سال ۱۳۹۵ به دیدار مجاهدین خلق در آلبانی شتافت.
در ۲۴ آذر ۱۳۹۷ طی یک کنفرانس بین‌المللی در مقر مقاومت ایران او گفت:‌ «وقتی در میان شما هستم احساس می‌کنم در خانواده خودم هستم. همین احساس را در اشرف ۳ دارم و خاطره دیدار با آن‌ها در چند سال پیش را نمی‌توانم از یاد ببرم.»

هنوز کلام او زنده است که به دنبال قیام‌های سال ۹۷ می‌گفت: «در حال حاضر خلقی به‌پا خاسته است از جمله یک نسل جوان، قیام کرده برای سرنگونی رژیم و ترس بر جان رژیم انداخته است. سرنوشت یک خلق را نمی‌شود متوقف کرد. شهدا در اشک کاشتند و ما در شادی درو خواهیم کرد.»